Olmadı.
Çocukluğumdan bu yana gözümü kapattığımda hatırlayacağım güzel bir anım hiç olmadı. Sevilen biri olmadım, mutlu olmadım, değerli olmadım, ilgi gören olmadım, şefkat gören olmadım, güçlü olmadım...
Neden olmadı bilmiyorum ama çok isterdim çocukluğuma dair güzel şeyler hatırlamayı, sokakta korkusuzca doyasıya hiçbir şey düşünmeden oynamayı, okul gösterilerimde annemle babamın yanımda olmasını, okul çıkışlarında ailemin beni gelip almasını, bir şey başardığımda aferin kelimesini duymayı, başım sıkıştığında onlara koşmayı, ağladığımda saçlarımın okşanmasını, korkma biz yanındayız cümlesini duymayı çok isterdim ama hiç olmadı. Koşulsuz şartsız güveneceğim bir dostum olmadı, dost değil okulda yanında oturacağım bir arkadaşım bile olmadı. Canım sıkıldığında konuşacağım kimsem olmadı, ağladığımda omuz olacak, düştüğümde el uzatacak, eğildiğimde sırtımı yaslayacak kimsem olmadı. Sahiden ben 23 yıldır ne için yaşamışım, nasıl yaşamışım, ne için savaşmışım, bu boşluğun içinde nasıl nefes almışım bilmiyorum.
Hep yalnız, suskun, korkak, sevgiye aç, ilgiye aç, duygusal şefkatli ve görmediği ne varsa başkasına gösteren biri olmuşum.
Sevgi görmedim evet ama görmediğim halde nasıl sevilmek istediysem o şekilde sevdim hayatımda ki her şeyi. Bunca çirkinliğin arasında kalbimi hiç kirletmedim. Kirletmeyeceğim de. Her ne olursa olsun sevmeye, merhamet göstermeye, elimdekini vermeye devam edeceğim... Ve inandığım bir şey var. Herkes kalbinin ekmeğini yer. Kalbimdeki hiçkimseye karşı ne bir kin ne intikam ne hırs ne fesatlık ne başka bir şey yok. Bana kötülük yapana iyilik yapmaya, düşene el uzatmaya, düşmanımda olsa bana ihtiyacı olan birinin yanında olmaya devam edeceğim.
Benim kalbim iyi, gerçekten iyi o yüzden bir gün benimde her şeyim iyi olacak...
