“Benim savaşım kendimle, kendi içimdekilerle, Hiçbiriyle baş edemiyorum, etmeyi bilmiyorum ya da.

Neden böyleyim bilmiyorum ama fazla hassaslaştım artık. 


Eskiden tüm dünyaya kafa tutacak kadar güçlü ve cesurdum, şimdi ise kendi gölgemden kaçar hale geldim.

En ufak seye gülüp mutlu olurken önüme dünyalar serilse içimde tamamlanmayan eksik kalan yerler var.

Sevgi mi şefkat mi huzur mu güven mi bilmiyorum, bildiğim tek şey kendime yetemiyor olmam.  

Gücüm yok, isteğim yok, sebebim yok.. 


Bunların kötü tarafı düzeltme gibi bir isteğim bile yok. 


Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de başka düşüncem var.  

Her seye rağmen inançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum. Artık aklımı ve ruhumu yormayacağım başka bir şeye.“