Yalan konuşmayı büyük nimet olarak sayan insanları hiçbir zaman anlayamadım. Yalanlar üzerine kurulan bazı şeyler gün geldiğinde tuzla buz oluşunu çok kez seyrettik. Elimize bir şey geçmediği halde ve hatta elimizdeki şeyleri de kaybettiğimizde pembe, küçük bir yalan bile olsa neler getirdiğini biliyoruz. Bir insana koşulsuz şartsız güvenmenin ne demek olduğunu unutalı o kadar uzun zaman oldu ki. Belki de bu sebeplerden dolayı karşımıza güveneceğimiz insanlar bile çıksa hiçbir zaman farkına varamayacağız.
Yaşadığımız hayal kırıklıklarından dolayı herkesi aynı kefeye koymamız gerçekten iyi kalpli insanlara yaptığımız en büyük haksızlık değil midir? Hayatımıza yanlış insanları alıp yanlış insanlara güvendiğimiz için herkese duvar örüyoruz artık. Hepimizin güvenip o duvarları kendi ellerimizle yıkacağımız günlere kavuşmamız dileğiyle.
