12 can, 12 nefes, 12 yürek,, 12 aile, 12 anne, 12 baba, 12 kardeş, 12 eş, 12 yarım hayat, 12 yarım kalmış hikaye, 12 yaşanmamışlık, 12 yıkılmış hayal, 12 bitmiş umutlar....
Dile kolay, 12 alt tarafı bir sayı değil mi.. Değil işte, o acı evet ülkece hepimizin acısı ama o acı asıl düştüğü yeri yakıp kavuruyor... Bizim için 45 saniye , 3-5 satır geride kalanlar için koca bir ömürden ibaret o acılar..
Bir Filistin kadar konuşulmadı kendi ülkesi için can veren yiğitler, hakeme atılan yumruk kadar konuşmadı cana sıkılan kurşunlar kurulan kalleş pusular, fenonen çocukları kadar konuşulmadı doğmadan babasını kaybeden çocuklar...
Sahi, onlar bizim için düşünmeden canını verirken biz onlar için ne yapıyoruz? Cenaze namazlarına gidip son görevimizi yapmaktan aciziz.
Neden milli yas ilan edilmiyor, 12 canımızı kaybettik hiç mi değerleri yok, hiç mi önemi yok onların? Kendi vatan evlatlarımız hariç her şey için yas ilan ederken niye bunlar için bir şey yapılmıyor? Neden o evlatlarının annesi babası kerpiçten evlerde yaşarken, mültecilere sıfır lüks daireler yapılıyor? Neden kendi canlarımız dururken başkalarına sahip çıkıyoruz, neden kendi evlatlarımız dururken başkalarını koruyoruz, neden?
