Yazıma Bedri Rahmi Eyüboğlu şiiri ile başlamak istedim. Sanki bugün için yazmış!
Türküler bitti
Halaylar durdu
Horonlar durdu
Hüzün geldi baş köşeye kuruldu
Yoruldu yüreğim, yoruldu.
Evet, yoruldu yüreği! Nasıl yorulmasın? Değer verdiği her şeye saldırı oldu! Yol göstericiliği ve fikirleri yıllar sonra anlaşılmaya başlansa da hâlâ daha insan olamayacak yaratıklar tarafından saldırıya uğruyor. "Nasıl her insanın retinası farklıysa, nasıl her insanın parmak izi farklıysa, görüşler de farklı olabilir!" dedikçe yaratıklara bunu bir türlü anlatamadı.
Türlü türlü iftiraya mı uğramadı? Söylediği sözlere karşın toplumsal lince mi uğramadı? Onun söylediklerine 'tu kaka" diyenler alkışlanırken şimdi onun sözlerini rehber yapmışcasına hareket eden tukakacıları utanmadan yine alkışlıyorlar. Vicdan ve ahlaklarıyla yüzleşmeye yüzleri olmayanlar "Biz onu anlayamadık!" diyecek yüreği de kendilerinde bulamayacaklar!
İnsana en çok acı veren şey de Volkan Konak’ı hiç tanımadan onun hakkında kötü yorum yapanlar oluyor. Şiir bitse de şarkı bitse de sahne bitse de hayatın bitse de sen her zaman sevenlerinin gönlünde hep insan olarak kalacaksın. Ancak sana saldıran yaratıklar hiçbir zaman insan olamayacaklar!
Daha aydınlığı görmeden nereye gidiyorsun? Daha senin arkadaşını Cumhurbaşkanı yapmadan nereye gidiyorsun? Hamsiköy'ün mevsimini görmeden nefessiz buz gibi suyunu içmeden nereye gidiyorsun? Yetim çocukları bırakıp nereye gidiyorsun? Evsizlerin yardımını kime bırakıyorsun?
"Düzenim bozulur, hayatım altüst olur!" diye hiç endişe etmedi! Söyleyeceği sözleri ve alacağı tavrı yönetenlere bakıp ertelemedi! Hiçbir zaman Atatürkçülüğünden taviz vermedi! Hiç kimseye biat etmedi! Yaranmak için el etek öpmedi!
En çok sevdiğin sahnede ölmek istiyordun, onu da başardın korkmaz devrimci! Hep gökkuşağının altından geçmek istiyordun onu da yaptın. Ancak bayramda ölenlere hep üzülürdün! Bu sefer de üzüldüğünü kendin gerçekleştirdin. Bir beyaz güvercin gibi başladığın sahneden uçup gittin.
Dünyada iki tür insan var: İyi ve kötü... "Ben iyinin yanındayım, kötüyle işim olmaz!" diyordun. Ölümünle iyi insanı da kötü insanı da bir kez daha Türkiye’ye gösterdin.
Gök duydu da insanın acısını,
İnsan duyamadı, feryadını
Kuş bildi de yanyana uçmayı,
İnsan bilemedi, insanın elinden tutmayı
Dağ bastı da bağrına her canlıyı
İnsan, açamadı insana kapısını
Nehir bildi de denize karışmayı,
İnsan insana karışamadı
Ne yazık ki insan insanı anlayamadı!
Volkan Konak’ı kaybettik. Ahlak üzerine doktora yapanlar da ahlaklarını kaybettiler. İnsanlar karşısında kaybettikleri ahlakı bir daha bulamayacaklar.
Güle güle Kuzeyin oğlu!
Seni unutmayacağız ve unutturmayacağız! Özkan hocama selam söyle!
