Bu hayatı en başından beri yanlış yaşadım. Kendimden verdiğim ödünler ile ilmek ilmek ördüm yaşamı. Gözyaşlarım akarken gözlerimden korkularım ile yüzleştim hep. Önceden ürktüğüm yalnızlığı benimsedim şimdilerde. Etrafı dolu olanın gönlü de bir o kadar boş olurmuş fark ettim acılar içinde.
Gözlerim uzaklara dalıyor bugünlerde. Anılara teslim oluyorum öylece. Dingin bir denizin tam ortasında sürükleniyorum bir sandalda. Mavi gökyüzünün altında düşüncelerim kapkara. Endişelerim ile baş başa. Ellerimdeki boşluk hissi beni boğuyor adeta.
Sesim çıkmıyor bağırıp birini çağırmaya. Zaten bağırdığım anlarda da kimse gelmedi yardıma. Tek başına hallettiğim sorunların altında eziliyorum şuanda.
Hep güçlü gözükmek en büyük acizlikmiş aslında. İçinde fırtınalar koparken duygularını yaşamalıymış insan. Mutlu gözükmek için verilen çaba daha çok yıpratırmış insanı. Yaslanacak kimsen kalmayınca tanırmış insan yalnızlığın soğuk tarafını.
Bakışlarımdan mutsuzluğumu fark eden insanlardan, acıdan kıvrılan dudaklarımı mutluluk zanneden insanlara evrildi çevrem. Bu da benim eserim. Şimdi tüm alkışlar çalsın benim için.