Yüreğindeki acıları bana çok hissettirmeden usulca ve erkenden bu dünyadan ayrılışının 16. yılında yine bir Anneler Günü’nde bana bu güzel yüreği bırakan Annem Zeliha nezdinde başta bu güzel ülkenin kurucusunu yetiştirip ona güzel bir yürek veren Zübeyde Anne ve tüm güzel annelerimiz için yazıyorum.
Köydeki küçük tarlasını işlerken verdiği bir molada ve çok sevdiği, işlediği oyaları incelerken ölmeden önce ona çektiğim ve arşivden yeni bulduğum bu fotoğraflar anlatacak her şeyi.
Bu topraklarda anne olmak…
Trabzon’a döndüm.
Annem tarifsiz bir üzüntü içindeydi. Yalnızdı ve gelmek istememişti İstanbul’a. Güçsüz hissedince topraklarına sığınır annem. Acılarını kendi içinde yaşayacaktı ve bazen köye gidip ekecek yeniden yeşertecekti tarlasını. Geçmişinde en sevilenleri yapmak mesela en sevdiği kara lahana yemeğini pişirmekle avutuyordu kendini. Koca tencereye bakıp tükenmediğini görmek onu tüketse de, avunmak istiyordu geçmiş alışkanlıklarıyla.
Evlat acısını yaşamıştı yüreğinin en derinlerinde sonra da hayata tutunduğu çınarın gövdesi kayıp gitmişti. Kocası Kurt Hüseyin 51 yaşında erkenden veda etmişti ona.
Dönmedim bir daha İstanbul’a. Dönemezdim. Annem Zeliha ile yaşayacaktık kendi topraklarımızda.
Acılarını hiç bana belli etmedi üzülmemi istemiyordu hasta olmasına rağmen.
Karadeniz kadını güç demektir bu coğrafyada.
Son nefesine kadar nefesin hakkını verirken bahşedileni tükenmesin diye korur ve kıymetlendirir.
Yorulur da tabii.
Utanmadan, of demeden, toprağına sığınıp Rabbini anarken, şükrederken, kendine ve sevdiklerine yeniden yaşam yaratır.
Yağmurlarla yıkanır yürekleri, Karadeniz kadınlarının.
Dalgaların hırçınlığında ehlileşir, yamaçların kuytusunda yuvayı öğrenirler.
Sevdasına da, yuvasına da sahip çıkmayı bilir. Yoktan var etmek Allah’a mahsustur ama varı var etmek, sürdürmek kulun yaratana borcudur.
Yaratana borçlu gitmez. Emanete sahip çıkar, ihanet etmez.
Ve bir gecenin sabahında 56 yaşında aniden bu dünyayı sessizce terk edişini izledi ağlayan yüreğimden sızan gözyaşlarımla.
Acıları bitmişti kimseye acı vermeden ve toprak ananın koynunda nihayet dinlenmişti.
Kaybedince yokluğunu çok daha fazla hissettiğiniz varken de değerini sadece bu Anneler gününde sözlerle ifade ettiğimiz sıradan bir öykü olmasın bu sevgi.
Her gününüz Anneler Günü olsun.