Susuyorum. Yemin ediyorum dilim susuyor tek kelime edemiyorum ama kafamın içi susmuyor. Düşüncelerim susmuyor, içim acısı susmuyor. Ben konuşamıyorum ama onlarda susmuyor, susturamıyorum. Eskiden canım yanınca hep uyuyordum, insanlar hep çok uyuduğumu söylüyordu ama kimse sormadı neden uyuyorsun diye. Ama artık uyuyamıyorum, zorlasam da istesemde uyuyamıyorum. Çünkü büyüdükçe canımı yakan şeylerde büyüdü ve uyumama izin vermiyorlar.
İyi değilim diye bağırmak istiyorum, ama kime neyi anlatacaksın, anlatsan ne anlayacaklar hissi bastırıyor haykırmak istediklerimi. Ve dudağımdan dökülen sadece iyiyim demek oluyor.
Yürüyorum, müzik dinliyorum, hava alıyorum, yalnız kalıyorum ama ben sustukça sesler çoğalıyor, kendimi bile duyamayacak hale geliyorum. Artık hiçbir şey iyi gelmiyor bana, çıkmazda gibi değil, düpedüz çıkmazın tam ortasındayım üstelik tek başıma yapayalnızım.
Ne yapacağımı bilmiyorum, ne yapsam geçer bilmmiyorum. Bir gün geçeceğini biliyorum, evet her şey zamanla geçer biter ama geçtikten sonra ben ne halde olacağım onu bilmiyorum.
Yoruldum. Gözlerimi kapatmak ve bir daha açmak istemeyecek kadar yoruldum....