Trabzonspor, çok rahat dönüm noktası denecek bir maçta, Ankara’da Osmanlıspor gibi bir takımı mağlup ederek öncelikle son haftalardaki başarısının tesadüf olmadığını gösterdi.
Sonra, eğer seçimini iyi yaparsan futbolcuda alışma uyum,şuyum, buyum gibi palavra gerekçelerin olamayacağını da sonunda kanıtladı. İşte, Yusuf Yazıcı’yı da sayarsak, daha iki ay önce aldıkların takır takır oynuyor.. Hem de kırk yıllık Trabzonsporlu gibi..
***
Bordo- Mavililer maçın genelinde çok gayretli bir oyun sergiledi ancak özellikle ilk yarının yarım satlik bölümünde hatalı pastan doğan bir pozisyon hariç Osmanlıspor’a nefes bile aldırmadı. Oyunu daralttı, rakibe oynayacak alan bırakmadı, bir Osmanlıya 3 Trabzonsporlu bastı ve sonuçta Olcay da topu ampul gibi tavana astı. Yakın zamana kadar topu alan oyuncumuz atacak arkadaş bulamıyordu, şimdi ‘Acaba kime atsam?’ diye düşünürken hata yapıyorlar. İlk 45 dakika plan iyi işlerken Onur’un kurtardığı mutlak birkaç pozisyon var. Lakin soyunma odasına 1-0 galip giden Bordo-Mavililer için ikinci yarı daha rahat olmalıydı. Zira yenik durumdaki Osmanlı mecburen açılacak,en büyük silahı kontratağı da sana terk ederek ava giderken avlanacaktı.
Ancak ne ileride top tutabildik, ne de etkili atağa çıkabildik. Bence Rodallega oyuna geç alındı. Çünkü Kolombiyalı sadece gol atan değil, diriplig de yapan bir oyuncu Pekala rakip alana iyi toplar taşıyıp, 40 metrede oynayan Osmanlıyı, 70 metreye açabilirdi.
***
Demem odur ki , 2061 gün sonra deplasmanda ardı ardına kazanılan 3’üncü maç süper bir olaydır. Hele de bu ana kadar hiç yenemediğimiz Osmanlı ve Akçay’ın karşısında.. Bu yüzden hem teknik kadroyu hem de oyuncularımızı kutluyorum. Ancak bu maçı böyle bir zeminde oynatanları da yuhluyorum..
***
Bu mu sizin marka değeriniz?