Her zaman en sevdiklerimiz uğratır bizi hayal kırıklıklarına artık umutsuzluğun içerisinde yaşıyorum, hiçbir söz hiçbir şey bana inandırıcı gelmiyor acı çekiyorum. Uzun zaman sonra acının ve güvensizliğin ne demek olduğunu tekrardan öğrendim, öğrenmek zorunda kaldım. Güvenim, inancım tuzla buz oldu.
Nasıl oluyor nasıl başarıyorlar anlamıyorum ama her insan içinde birbirine benzeyen davranışlar barındırır. Koca bir denizin ortasında kalmışım ve kendimi kurtarmak için her kulaç attığımda kendimi daha dibe batırıyormuşum gibi hissediyorum. Ciğerlerim nefes alamadığım için patlayacakmış gibi ama ben bu tutkudan vazgeçemiyorum.
Beni ne kadar okyanusun derinliğine çekiyor olsa da orada bir yerde kendimi tekrardan bulacağımı hissedip çırpınmayı bırakıyorum. Evet, koca bir okyanusla savaşmayı bırakıyorum artık tüm karar onda, beni kendi karanlıklarına mı çekecek yoksa tekrardan aydınlığı mı kavuşturacak?
