Yorgunum diyorum ben, yorgunum. Öyle normal bir yorgunluk değil benimkisi. Birkaç ilaçla, terapiyle geçecek bir yorgunluk değil.
Geçmeyen bir baş ağrısı gibi bir şey bu, ne kadar ilaç içsende geçmeyeceğini bildiğin ama bir umutla o ilaca çaresizce sarıldığın yorgunluk.
Anlamıyorlar, anlayamazlar zaten, biliyorum. Niye yoruldun diyorlar, anlatayım...
Uykusuz gecelerden yoruldum mesela, kabus dolu rüyalardan yorulduım. Sürekli uyanıp tekrar uykuya dalmakta zorlanmaktan yoruldum. Duvarların konuşmasından yoruldum, anlamadılar..
Bilmiyorlar çünkü.
Duvarların bana ne kadar düşman olduğunu bilmiyorlar, gerçekte ne halde olduğumu bilmiyorlar.
Bilemezlerde...
Kızmıyorum. Gözlerimden anlıyorlar sadece yorulduğumu, bazende sözlerimden. Ruhumdan göremiyorlar uçurumun ne ucunda olduğumu, ne kadar tükenmiş bitmek üzere olduğumu farkedemiyorlar. Farkedemeyeceler de....
