Şu yaşantımda, bu kadar kargaşanın içinde ilk defa belki de kendimi bu kadar çaresiz hissediyorum. İlk defa birisine sarılıp her şeyden uzaklaşmak istiyorum. Zihnimizde yaşadıklarımız, insanların acısını kendi acımız gibi yaşamamız bizim insan olduğumuzu gösteriyormuş. Artık bazı şeyleri görmezden gelemiyor ve onları düşünmeden edemiyorum.
Bu kadar acının içinde ilk defa yalnızlığı adeta bir insan gibi karşımda oturduğunu hissedebiliyorum ve Bu benim eserim. Kendimi her şeyden herkesten soyutlamak isterken yalnızlığımla baş başa buldum kendimi. Aslında kimimiz bu yalnızlığı sever ama ben bu yalnızlıktan ürkmeye başladım. Hayatımın güzel anlarını, güzel günlerini kaçırmaktan ve onlara yetişememekten korkuyorum.